Veilig aangekomen

Na een vrij moeilijk afscheid van vrienden en familie, was ik onderweg naar Japan. Ik vloog van Schiphol naar Munchen en vanaf daar had ik ongeveer een uur overstaptijd voor het vliegtuig dat naar Narita zou gaan. Gelukkig redde ik dit makkelijk en ik kon nog even uitrusten voor de lange reis, die ik voor de boeg had. In het volgende vliegtuig had iedereen beschikking over een eigen schermpje, maar helaas was het aanbod van kijkgenot zeer beperkt. Van de films was ‘The Karate Kid’ nog het leukst, maar nadat ik de film had opgestart kwam ik erachter dat het ging om de recente remake, die weinig zieltjes heeft kunnen bekoren. Ik verveelde me zo erg dat ik maar een aflevering van ‘Desperate Housewives’ ben gaan kijken. Het gekke was dat ondanks dat ik drie plaatsen tot mijn beschikking had, ik de slaap helemaal niet kon vatten, ondanks dat ik minstens de helft van de tijd met mijn ogen dicht op deze stoeltjes lag. Na een vermoeiende reis kwam ik eerder dat gepland op Narita aan en nadat ik soepeltjes door de douane was gelopen en gebruik had gemaakt van het toilet, pakte ik mijn baggage van de band en liep ik naar de laatste hindernis, die mij verwijderde van de vrije wereld, namelijk de baggagedouane. Omdat ik het formuliertje niet had ingevuld met betrekking tot ingevoerde goederen, moest ik dit nog even doen, ondanks dat ik niks had om aan te geven. Ik vervolgde mijn weg naar het loket om een treinkaartje te kopen naar Kyoto en vervolgens nam ik in de trein plaats. Ik zette voor de zekerheid mijn wekker, omdat ik geen zin had om mijn overstap te missen. Op het centrale station van Tokyo stapte ik over met mijn zware baggage en moest ik ongeveer tien minuten lopen naar de Shinkansen, de hoge snelheidstrein van Japan. In de hitte die er was, was dat zeker geen pretje. In deze trein kon ik eindelijk een half uurtje slaap mee pakken in de ongeveer twee en een half uur, die de reis duurde. Omstreeks 14.45 kwam ik aan in Kyoto, waar ik een waarschuwing kreeg, omdat ik één van mijn kaartjes had verloren. Ik nam een taxi naar de plek waar ik in ieder geval deze maand zeker verblijf. De taxichauffeur had echter geen idee waar het was ondanks dat ik hem een papiertje overhandigde met het adres. Hij begon maar wat te rijden en belde de centrale op om te vragen waar het was. Toen we zeer dichtbij waren, verdwaalden we in de smalle straatjes en de taxichauffeur stapte enkele malen uit om te vragen, waar dit huis zich nu bevond. Na een rit van 35 minuten kwamen we eindelijk aan, waarna ik hartelijk werd ontvangen door een personeelslid van het huis. Ze vertelde dat ze zich al zorgen maakte of ik zou komen of niet. Ze bracht me naar een mooie kamer van ongeveer dertien vierkante meter, met een wasbak, koelkast, kast, bed en een bureau, omdat ik maar heel kort had geslapen in een tijdsbestek van meer dan vierentwintig uur, besloot ik voordat ik ging slapen nog snel wat te kopen bij de supermarkt. Hierna douchte ik even snel en rond 16.00 lag in mijn bedje te slapen. Door de jetlag werd ik twee uur later al wakker en nadat ik wat at, ging ik weer verder slapen. Rond middernacht werd ik weer wakker en ik heb toen maar even boek gelezen, maar omdat ik wel van mijn jetlag af wou komen, dwong ik mezelf toch maar weer om te gaan slapen. Ditmaal rond zessen, toen de zon alweer aan de hemel stond, werd ik weer wakker en ik ben toen maar rustig blijven liggen tot een uurtje of negen. Ik heb toen gedouched, iets gegeten en mezelf gereed gemaakt voor het interview, waarbij een vaste verblijfplek in dit huis op het spel staat. Nu ik dit type heb ik het interview net gehad en het ging niet erg goed voor mijn gevoel, maar ik zal de uitslag wel horen aankomende maandag. Wat ik de rest van de dag ga doen, weet ik nog niet, maar ik zal deze lap tekst om mijn blog zetten en nog wat studeren.